We zitten nu midden in ons ‘Kunst’ thema. Mijn gastkinderen zijn vooral bezig met het maken ervan. Maar wat een verschil tussen de kinderen en de kunstwerken. Gisteren hebben hier vijf gastkinderen vol enthousiasme zitten kleien. Allemaal kregen ze een stuk klei en op tafel lagen verschillende soorten bonen en pasta, verschillende kleuren (ijs)stokjes, ze konden een beestje uitkiezen en er lagen takjes en bladeren. Een jongen en meisje van twee jaar oud waren vooral bezig met plukken aan de klei en het maken van veel stukjes. Ze ontdekten dat ze pasta in de klei konden steken, maar ook dat ze de klei in de pasta konden stoppen. Het beest kwam op een kleiberg te staan, de kleiberg kon ook gemakkelijk op het beestje liggen. Steken met stokjes in de klei werkt prima maar in de pasta soms ook.
Een vijfjarige was zo met haar hoofd bezig dat ze haar kunstwerken steeds opnieuw afkeurde maar ook steeds weer opnieuw begon. Er moest toch iets moois uitkomen. Na mijn advies “niet denken maar doen” werd haar werkstuk uiteindelijk kopie van de twee kleistukken van de oudste van negen. Ze had ze wel mooi gecombineerd.
Een meisje van drie vond een van de verwoeste creaties blijkbaar zo mooi dat zij die weer heeft nagemaakt. Een mooi werkstuk met weinig klei en veel andere materialen. Met liefde gemaakt!
En het negenjarige meisje ging aan de slag met een doel. Het werden een uiltje en een schaaltje. Zonder dit doel leek ze het niet echt nuttig te vinden.
En ik zat erbij en keek ernaar. Zo mooi om te zien hoe elk kind zo’n ‘opdracht’ anders benaderd. Allemaal vinden ze het heerlijk maar hoe ouder ze zijn hoe meer er nagedacht wordt. Over schoonheid, over nut en (helaas ook) over de mening van anderen.
Toch jammer dat je hoofd je gevoel zo blijft overstemmen als het even niet hoeft.
Recente reacties